شعر سپید 6

تکیه گاه  

تکیه گاه

خسته ام از همه آلودگی ها ... از همه دردها و رنج ها  ... از همه  جانورانی که اسمشان انسان است ...

خسته ام از کسانی که فتح دل را غنیمتی برای سرگرمی روزها می دانند ... با زحمت دل را بدست می آورند بی زحمت آنرا دور می اندازند ... انگار لذتی دارد این بدست آوردن و آنطور از دست دادن ... تکیه گاهی میخواهم از جنس خدا    از جنس دوستی بی غل و غش

فقط او می تواند تکیه گاه امن و مطمئن باشد برای من

برای تو برای همه   من در این کارزار چیزی را باختم که تو برد متصور شدی اما تو هم باختی همان لحظه که  انسانیت را با حیوانیت تعویض کردی همان زمان که ادب را ... معرفت را باختی ... تو محتاج تری از من به او ... تو که دلم را سوزاندی شکسته تری

ای خداوند ای پناه لحظه هایم دریابش     ای تکیه گاه